گناه

 

با عرض سلام و تحیت

قبل از این که به سوال شما پاسخ دهم بهتر است که ببینیم  منظور شما از درگیر بودن تمام ثانیه‌های زندگی انسان گنهکار با خدا چیست؟

اگر منظور شما این است که تمام این لحاظات را به با ذکر و یاد خدا سر می‌کند و لحظه‌ای از یاد او غافل نمی‌شود، در این صورت باید دید که این خدایی که می‌گویید چه خدایی است. آیا خدای واقعی است یا خدایی است که ساخته و پرداخته‌ی خیالات شخص گنهکار است که با وجود همراه بودن با او  و حرف زدن با وی، جرعت عصیان و سرکشی را در مقابلش به خود می‌دهد.

امام خمینی ره یک جمله‌ی معروفی دارند و می‌گویند: «عالم محضر خداست در محضر خدا گناه نکنید». یعنی اگر کسی متوجه شود که در کجا قرار دارد و در حضور چه کسی ایستاده دیگر فکر گناه را نمی‌کند و دست به سرپیچی از خواست و اراده‌ی خدا نمی‌زند.

در روایات هم آمده است که   پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به ابوذر غفاری می‌فرماید: « اى ابا ذر هر گاه خداى تعالى به بنده‏اى اراده نیکى دارد گناه او را پیش دیدگانش مجسم میکند و گناه کردن براى او سنگین و مشکل است و هر گاه به بنده‏اى اراده‏ى بدى دارد گناهش را از خاطرش میبرد. اى ابا ذر به کوچکى گناه نگاه مکن و لکن نگاه کن به بین نافرمانى چه کسى را میکنى»( کتاب الروضة در مبانى اخلاق ( ترجمه جلد 74 بحار الأنوار، ص: 85).

کسی که در حال گناه است از دو حال خارج نیست. یا نمی‌داند که این کار او گناه است و درو واقع جهل به گناه  بودن کارش دارد، که در صورت اگر بداند که این کارش گناه است عمل خود را ترک می‌کند. ولی اگر می‌داند که مرتکب گناه می‌شود و در این حالت اگر کسی او را ببیند حیا می‌کند حتی اگر این شخص کودک باشد، پس چه طور در مقابل خدایی که او را ناظر و همراهش می‌بیند باز به گناهش ادامه می‌دهد. شاید زبان حال این گنهکار این باشد که خداوند از آن کودک هم بی اهمیت‌تر و پست‌تر است که در مقابلش حیاء نمی کند.

بنابراین، کسی که خود را در حضور خداوند متعال می‌بیند و به یاد اوست هیچ‌گاه دست به گناه آلوده نمی‌کند. در واقع اگر گناه‌کار دشمنی با خداوند نداشته باشد، از سر غفلت مرتکب معصیت می‌شود و در این حالت حضور خدا را فراموش کرده نه این که او را نعوذ بالله پست‌ترین ناظرین شمرده باشد.