انسان‌ها طبیعتاً طوری آفریده شده‌اند که از یکدیگر برای رسیدن به اغراض مختلف استفاده می‌کنند. مرحوم علامه طباطبایی از این حالت انسانی به قاعده‌ی استخدام یاد می‌کند و آن را لازمه‌ی زندگی اجتماعی انسان‌ها می‌داند. این ویژگی برای حیات انسانی ضروری است ولی اگر به حال خود رها شود و مدیریت نشود برای حیات بشری مضرترین چیز است. خود‌خواهی، خودمحوری و هواپرستی آفاتی است که از نفس انسانی نشأت می‌گیرد و انسانیت انسان را تباه می کند و پیرامون او را به فساد می‌کشد. در ادبیات قرآنی به مجموعه‌ی این صفات رذیله، طاغوت گفته می‌شود. طاغوت یعنی کسی که به سوی نفس خود دعوت می‌کند. در مقابل طاغوت و مظاهر آن خداوند متعال و مظاهر الهی قرار دارد. طاغوتیان مظهر تباهی و تاریکی و فساد هستند و الهیان مظهر نور و هدایت. کسی که به خواهد از ظلمت و تاریکی رها شود ناگزیر می‌بایست تحت ولایت الله درآید و الا راهی جز نابودی نخواهد داشت.
ولایت اهل البیت تنها مسیری است که انسان را به کمال و سعادت ابدی می‌رساند. و غیر از آن فساد و انحرافی بیش نیست؛ زیرا غیر از ولی خدا هر کسی دیگران را به سوی خویش و خواسته‌های نفسانی خود می‌خواند. در این مسیر باید مراقب رهزنانی بود که برای رسیدن به امیال و خواسته‌های خود رنگ ولایت را به خود می‌زنند تا مردمان حق‌طلب را به سوی خود فرا خوانند. در جامعه‌ای که دم زدن از امامت و ولایت ارزش محسوب می‌شود، عده‌ای از این فرصت سوء استفاده می‌کنند و به بهانه‌‌های مختلف که یکی از آن ها دم از امام زمان زدن و انتظار اوست امید و آرزوی مردم را همراه خواسته‌های شخصی و گروهی خود می‌کنند و به نام امام زمان و به کام خود دم از او می‌زنند در حالی که قلباً هیچ اعتقادی به حضورش ندارند.
امروز که روز میلاد آخرین ولی خداست، از او که به سبب خود‌خواهی‌ها و هواپرستی‌های ما در پس حجاب غیبت است عذر خواهی کرده و از خداوند متعال مسئلت می‌نماییم که روحیه‌ی واقعی ولایت مداری و حق مداری را به ما عنایت نماید و توفیق خدمت در راه ولایت را به ما ارزانی دارد.
